De beklimming van een berg! / La escalada de una montaña!

Beste lezers,

Hier ben ik weer met een zeer spannend verhaal, het vervolg op de reeks ‘Charlotte’s avonturen in Corsica!’. Vandaag doen mijn knieën en mijn spieren enorm veel pijn, en voelt mijn hele lichaam nogal stijfjes aan. Dat heeft een wel zeer specifieke reden, ik heb namelijk gisteren zo’n zeven uur gewandeld! Een berg beklommen!

Het begon allemaal toen mijn lieve baas me vertelde over de mogelijkheid om mij aan te sluiten bij een wandelclub hier in Ajaccio. Gemiddelde leeftijd 40 jaar, maar dat geeft niets, aangezien het me de kans zou geven om eindelijk dit stadje eens te verlaten en het eiland te verkennen! Avontuurlijk als ik ben zei ik natuurlijk meteen ja! De meneer van het bureau zei dat het niveau echt wel zou meevallen en dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

Goed en wel, eerste wandeling was dus gepland voor 11 oktober. Geen mogelijkheid tot uitgaan zaterdagavond, want de afspraak was om half acht ’s morgens aan de parking van de carrefour net buiten de stad. Gelukkig was er een van de leden zo vriendelijk om mij op te pikken om kwart na zeven, zodat we allemaal mooi op tijd konden vertrekken.

Inderdaad, gemiddelde leeftijd 40 jaar (als het niet ouders was), maar iedereen zag er heel vriendelijk uit.

Op weg naar het beginpunt van de wandeling ontdekte ik de ware wegen van Corsica: bochten, bochten en nog eens bochten. Uiteraard, gevoelig als ik ben, werd ik al misselijk vanaf het moment dat de chauffeur het woord misselijkheid nog maar had uitgesproken. Heel genant natuurlijk, als je de mensen in de auto nog maar een kwartier kent. Na een helse autorit van twee uur bochten nemen, stijgen en dalen, veel concentratie, kwamen we uiteindelijk tot het beginpunt van de wandeling, ergens in het noordwesten van Corsica.

Met mijn gloednieuwe wandelschoenen van 30 euro voelde ik mij helemaal klaar om eraan te beginnen! Toen de gids mijn schoenen zag, zei hij spontaan ‘ja voor deze wandeling zal dat wel lukken!’. Pardon, zijn er dan verschillen in wandelschoenen?? Is het zoals automerken ofzo? Even voor de duidelijkheid, ik ben NIET van plan om er andere te kopen 🙂

Eens vertrokken werd het mij al snel duidelijk dat die oudjes een veel betere fysieke conditie hebben dan ik. Wat een tempo! Een tempo dat naar mijn normen duidelijk niet in overeenstemming was met de stijgingsgraad van de berg! Maar bon, met het hart dat uit mijn keel sprong, slaagde ik er toch in niet steeds de laatste van de groep te zijn. We zijn vertrokken op 1790 meter hoogte, en zijn geeindigd op bijna 2500 meter hoogte, als ik goed kan tellen is dat een stijging van meer dan 700 meter! Jezus Maria Jozef.

Het uitzicht maakte natuurlijk alles goed. Een zicht op heel veel bergen, maar ook op de zee? Iemand zei zelfs dat de Franse Alpen zichtbaar waren aan de horizon, maar die heb ik dan toch wel gemist. Daarnaast was het ook leuk om af en toe een verwilderde koe, een wild zwijn of een wilde geit tegen te komen! Het enige wat echt niet te doen was, was de afdaling natuurlijk. Van een pad was al helemaal geen sprake meer, de gids besloot dan maar de rotsen van de oude gletsjer af te dalen. Zeer Zeer pijnlijk voor mij arme knieën, een zeer hoog risico op enkelverstuikingen en erger, maar nog steeds met dezelfde snelheid als de beklimming. Hoe juist daal je zo snel af zonder te verongelukken? Het is me nog steeds een raadsel. Ik ben dan ook wijselijk op mijn eigen ritme afgedaald.

Nu rest de vraag of ik mij zou inschrijven om dit soort wandelingen om de twee weken te doen, daar ga ik eens diep over nadenken! Als ik telkens twee weken heb om te recupereren, dan misschien. Of sterker nog, stel dat het went, dan word ik nog een professioneel!

———————————————————————–

Queridos lectores,

Nota: No tengo acentos en mi teclado, entonces si escribo sin acentos, es por eso, y no porque no conozco la ortografia española 🙂 Gracias.

Aqui estoy otra vez con una historia muy espectacular, la continuacion de la serie « las aventuras de Charlotte en Corcega! ». Hoy me duelen las rodillas y los musculos son muy tensos. Eso tiene una causa muy especifica, es decir que ayer marché durante siete horas! Subi una montaña!

Todo empezo cuando mi jefa me conto sobre una asociacion ubicada aqui en Ajaccio que organiza caminatas en las montañas. La edad media de los miembros es por lo menos 40 años, pero no importa, porque me da la oportunidad de finalmente salir de esta pequeña ciudad y de descubrir la isla. Aventurera como soy, dije directamente si a la propuesta. El señor de la asociacion dijo que el nivel de las caminatas no era tan alto, que no tenia que preocuparme.

Muy bien, la primera caminata estaba planeada para el 11 de octubre. Ni cuestion de salir sabado por la noche, porque la cita era a las 7h30 en el parking de un supermercado afuera de la ciudad. Afortunadamente habia un señor que me vino a buscar a las 7h15, asi que todo llegamos a tiempo para salir hacia las montañas.

Y en efecto, la edad media era 40 años (si no era mas), pero todos parecieron muy amables.

En el camino al punto de partida, descubri los verdaderos caminos de Corcega: curvas, curvas y mas curvas! Y por supuesto, sensible como soy, me mareo en el coche, aun antes de que el chofer pronuncio la palabra ‘marearse’. Me dio mucho corte, puesto que conoci a la gente del coche por apenas 15 minutos. Después de una carrera infernal de dos horas tomando curvas, subiendo y bajando, mucha concentracion para no vomitar en el coche, llegamos por fin al punto de partida de la caminata. Era en el noroeste de Corcega.

Con mis zapatos de andar flamantes de 30 euros estaba totalmente preparada para empezar la caminata! Cuando el guia vio mis zapatos, me dijo « bueno, para esta camitata estos zapatos funcionaran ». Como?? Hay una diferencia entre los diferentes zapatos de andar?? Es como marcas de coches a lo mejor? Para mayor claridad, NO tengo la intencion de comprarme otros!!

Una vez en el camino, me di cuenta que estos viejecitos estaban en mejor forma fisica que yo! Que rapidez! Una rapidez que, de mi opinion, no estaba en proporcion con el angulo de la subida!! Pero bueno, con el corazon palpitando en la garganta, logré sin embargo seguir el ritmo del grupo asi que no siempre era la ultima. Empezamos en una altura de 1790 metros, llegamos al pico que tenia una altura de 2500, si puedo contar bien, eso es una subida de 700 metros! Jesus, Maria, y el papa de Jezus!!!

Claro que la vista de la montaña compenso todo el esfuerzo. Una vista preciosa a muchas montañas, pero también al mar. Alguien también me dijo que era posible de ver los Alpes franceses en el horizonte, pero creo que eso me escapo.También era divertido encontrar a algunas vacas, puercos y cabras salvajes. Lo mas dificil era la bajada! Ya no habia cuestion de un sendero oficial, el guia decidio bajar por las rocas de un glaciar antiguo, y eso con la misma rapidez que la de la subida. Mis pobres rodillas! Mucho riesgo de esguinces de tobillo también. Como es posible bajar las rocas a esa rapidez sin caerse? Sigue siendo un misterio para mi. Por eso tomé la sabia decision de bajar a mi ritmo…

Ahora queda la cuestion si quiero inscibirme para todo el año, es decir hacer una caminata asi cada dos semanas. Si tengo cada vez dos semanas para recuperar, a lo mejor lo hago! A lo mejor me hago una profesional un dia!