Bezoek mama, papa en Amelie!

En na het bezoek van Anouk kwamen de papi en de mami en Amelie aan! Zij hadden de tgv naar Parijs genomen en dan het vliegtuig naar Ajaccio. Op maandag waren ze dan hier. Ik had natuurlijk een week vrijaf genomen om met hen het eiland te kunnen ontdekken! De eerste bestemming op dinsdag was Bonifacio, een klein stadje helemaal in het Zuiden van Corsica dat op de rotsen boven het water bengelde. Aan de overkant zag je dan ook de kusten van Sardinië. Prachtig prachtig prachtig, er zijn bijna geen woorden voor hoe mooi dat niet was! En in de combinatie met het mooie weer was het bijna perfect. Daarna zijn we doorgereden naar een bijna exotisch strand, aangeraden door de reisgids van de bibliotheek van Edegem! S’avonds zijn we doorgereden naar Porto Veccio om te eten, omdat we wisten dat we de dagen erna toch niet meer zo ver zouden rijden. De terugrit was dan ook 2 uur en een half bochten en bergen!

Dag twee zijn we naar een gorge gegaan, veel bos, veel hellingen, mooie natuur, leuk gepiknikt!

Donderdag was ook een heel mooie dag. ‘S morgens zijn we vetrokken naar piana, een touristische attractie om zijn calanques oftewel indrukwekkende rotswanden langs de weg! Prachtig! Daarna doorgereden tot in Porto, een klein gezellig maar ook heel touristisch dorpje in een andere baai ten noorden van ajaccio. Daar hebben we dan gepiknikt en de boot genomen om het natuurreservaat van scandola te verkennen! Eerst kwamen we aan Girolata, een dorpje dat enkel per boot of te voet te bereiken is! Vroeger woonden er zo’n 200 mensen permanent, nu nog maar tien, maar er komen wel zo’n 1000 à 2000 touristen per dag op bezoek! Heel pittoresk en heel afgelegen.

Daarna zijn we langs de rotsen van het natuurreservaat gevaren. Het avondlicht gaf hun prachtige oranje kleur en schaduwen goed weer tegenover het azuurblauwe water! Hoogtepunt van die boottocht was voor mij en Amelie de moment waarop er twee dolfijnen naast ons kwamen zwemmen!! Spijtig genoeg te snel om er een foto van te kunnen trekken, maar de herinnering blifjt vast en zeker!

Dag vier zijn we gewoon in Ajaccio gebleven om een beetje te winkelen en van het strand te kunnen genieten! We zijn ook tot aan de îles de sainguinaires gereden tegen de avond en hebben daarna in een lekker maar prijzig visrestaurantje langs het water gegeten! Toen beseften we ook dat het misschien niet zo evident zou worden om naar huis te gaan, aangezien de vulkanische as van de eyafjallakoll in belgische richting werd geblazen! Maar dat was allemaal nog af te wachten natuurlijk!

Zaterdag hebben we er dan nog een laatste dag natuur van gemaakt, en zijn we naar een bosachtig gebied en de hoogste berg van Corsica gereden, één van bijna 3000 meter niet? Van 20°C aan de kust gedaald tot nog slechts 4°C in enkel een half uur!! Pff, daar was charlotte met haar dunne trui natuurlijk niet op voorzien, maar goed, met een feloranje k-way van de papa zou het wel lukken. Niet echt een kleur om me mee in de bosjes te kunnen verstoppen en stiekem een plasje te doen, maar bon 🙂 Na de top van de berg hebben we watervallen ontdekt in het midden van het bos. Ook heel mooi!

Zondag begon de galère, of de chaos, stress en paniek 🙂 Dan vertel ik nu het verhaal van mama, papa en amelie die gestrand bleken op dit mooie eiland!
Aangezien de vliegtuigmaatschappij waarmee ze zouden vliegen nog niet had gezegd of de vluchten nu geannuleerd waren of niet, konden ze nog geen ticketten kopen voor de boot. Het plan was namelijk, als we niet via de lucht kunnen, dat gaan we maar over het land. Natuurlijk waren er geen zekerheden omdat de treinen ook nog eens aan het staken waren op het Franse vasteland! Mama houdt ook niet zo van de boot, maakt haar meteen misselijk.
Maar bon, zondagochtend begon de hele miserie. De ferries hebben nog nooit zo vol gezeten, en dus waren er ongelukkig geen cabines meer over om te slapen. Mama al een beetje in paniek, aangezien de dame van het loket ook helemaal niet vriendelijk was! Mama vroeg of ze dat tenminste ergens in een zetel konden zitten op de boot, waarop de vrouw zei dat die kans wel heel klein was. PFF veel stress en gezucht dus, want wie wil nu de nacht al zittend op de grond doorbrengen. Goed en wel, ticket voor de boot gekocht, die zou dan vertrekken om negen uur s’avonds.
Wat hen dan naar Marseille zou brengen, wat nog niet eens garandeerde of ze wel een tgv ticket naar brussel zouden hebben. Gelukkig keek mama net voor het vertrek nog even op het internet, er waren nog plaatsen, maar wel voor de mooie totaalsom van 500 euro! Pff jezus maria jozef, toch konden we dat niet weigeren. Want papa en mama zouden eigenlijk al vandaag moeten zijn terug beginnen werken, en amelie verliest wel degelijk een dag school!
Eens in de bootterminal zei ik dan aan mama waar ze moest gaan aanschuiven voor op de boot te stappen. Twee uur op voorhand zat de hele terminal al vol mensen, mensen die waarschijnlijk ook geen zetel of cabine hadden om te slapen. Doordat ik aan mama zei om aan die deur te staan, werd er plots ineens een hele rij achter ons gevormd, mensen die doorhadden dat je langs daar naar buiten moest om op de boot te stappen. Dan twee uur miserie van wachten en duwen en gestresseerde mensen die probeerden voor te steken. Uiteindelijk is iedereen gewoon al door de deur gegaan eens de boot er was, terwijl dat eigenlijk nog niet mocht, om dan ook buiten net voor boot ook al een rij te vormen.
Goed en wel, de boot komt aan, papa, mama en amelie zijn gelukkig bij de eerste twintig om op de stappen en kunnen drie stoelen veroveren op de boot. Maar tjah nog steeds niet ideaal om te slapen.
Vreemd was dat af en toe er een groepje mensen werd meegenomen naar een andere ruimte, dus mama ging op ontdekking waar die precies allemaal naartoe gingen. De meneer van de balie zegt, “nee mevrouw er zijn geen stoelen meer vrij”. Zegt mama, “ja maar zijn er dan nog cabines vrij?”, “Ah ja, cabines die zijn er nog”. ???? Wat ???? Dus ja, mama direct een cabine voorzien en iedereen uiteindelijk nog confortabel op een bed kunnen gaan liggen. Roept diezelfde meneer na een halfuur om dat er nog cabines zijn, stormt natuurlijk al het voetvolk in één keer naar de balie om toch nog een cabine te krijgen. PFFF wat een slechte organisatie!
Nu zitten mama en papa en amelie in marseille te wachten op de trein, om pas om zes uur vanavond aan te komen, om dat nog de metro te moeten pakken in brussel naar de geparkeerde auto om dan nog helemaal naar edegem te rijden!!
HALELUJA
Wat een heel leuke reis is geweest is bij deze een beetje uitgedraaid in een nachtmerrie, en dat allemaal door die vulkaan helemaal ginder in ijsland!! Maar goed, nu zijn ze goed en wel aangekomen na een lange vermoeiende reis en hebben hopelijk ook goede herinneringen aan deze mooie reis!