Bezoek Sven, Maud en Mark

Trouwe lezers,

Al weer is het de moeite om hier een bericht te posten, het leven wordt hier steeds interessanter en dat wil ik natuurlijk met jullie delen! Dit weekend kreeg ik hoogbezoek uit België, drie vrienden Maud, Sven en Mark namen speciaal voor mij het vliegtuig naar dit île de beauté. Eens aangekomen kregen ze de sleutels van hun gloednieuwe peugeot om vervolgens de route van Figari (het zuiden van Corsica) naar Ajaccio (Westen van Corsica) af te leggen. Natuurlijk maakten de bergen het er niet makkelijker op, en ook al namen ze af en toe een zwempauze, na een tijdje was iedereen zo misselijk als een hond. Ocharme toch. Na een lange rit van drie uur kwamen ze rond zeven aan in Ajaccio. Ik doooodgelukkig natuurlijk, helemaal overdonderd door het weerzien van mijn trouwe vrienden! Daarom wilde ik al gauw een goed bord spaghetti voor hen maken om hen weer op krachten te laten komen. De beste remedie tegen wagenziekte is toch wel gewoon iets eten zeker? Eens gegeten, maakten we ons klaar voor een avondwandeling door de stad, die natuurlijk niet langer dan een uur duurde aangezien de gemiddelde wandelaar maar een uur nodig heeft om te hele stad te zien. Op donderdag was er bijna geen kat, en het was ook iets te donker om het prachtige uitzicht fatsoenlijk te aanschouwen, maar bon. Niets anders dan positieve opmerkingen van mijn vrienden. Uiteindelijk dat toch een bar gevonden met wat volk en wat sfeer. Daar ontdekten ze al snel het kostige leven van het eiland, om nog maar te zwijgen van het feit dat je daar dan eigenlijk ook nog eens een fooi bij moet geven. Een heiniken van de tap 2,70 euro, of hoeveel was het? Tjah, ik wil het liever niet toegeven, maar ik ben er al aan gewend aan de prijzen!!

Eerste avond geslaagd, richting studio om te bedjes op te maken en slapen te gaan. Niets dan tevredenheid!

De volgende ochtend moest ik er even tussenuit glippen om een presentatie te geven in een school. Toen ik terug kwam op de middag stonden mijn drie vrienden al (bijna) helemaal klaar met wandelschoenen, lunchpacket en trekkersrugzak. Want JA, naar Corsica komen een geen flinke wandeling willen doen, dat kan natuurlijk niet. Het was ook wel een zeer prachtige dag, ik schat ongeveer 22 graden in het midden van november! Waar blijven ze dat toch van halen, dat mooie weer! Ons doel: chemin des crêtes, de wandeling die ik al eens gedaan had met dat Zweedse meisjes een maand geleden. Dankzij mijn oriëntatiekunsten kwamen we uiteindelijk aan aan het punt van vertrek. Hup en weg waren we. Stijgen, dalen, zweten, genieten van het uitzicht, praten, lachen, dalen, stijgen, vallen, doorlopen, verstoppertje spelen, en nog veel meer. En dat zo’n drie uur lang! Wederom een prachtig uitzicht op de baai van Ajaccio en vervolgens ook op les îles sanguinères. Eens aangekomen was het ongeveer 4 uur s’avonds. Er was dus nog net een laatste straaltje zon om een plonsje te nemen in de zee. Aan het einde van de wandeling was er een tamelijk verlaten strand. Dappere Maud, Sven en Mark waagden zich dan ook in het ijskoude water, ik had het tamelijk goed op het strand en voelde niet persee de nood om hen te vergezellen 🙂 Als bijdrage trok ik dan maar gewoon heel veel foto’s van het hele spectakel (schrijf je dat zo?).

Vrijdagavond heb ik dan iedereen bij mij thuis uitgenodigd die ik ken! Dat waren zo’n elf mensen denk ik! Heel gezellig! Maar we zijn maar anderhalf uur op onze kleine studio gebleven, zo niet was er iets te veel lawaai voor de buren natuurlijk.

Daarna dus met z’n allen richting centrum. Karim, marokkaanse vriend, drumde die avond in een café in het centrum. Optreden van de funk/soul groep jack ’n soul. Heel leuke muziek, het was eens iets anders dan steeds die corsicaanse ballades in de andere cafés. Iedereen tevree, Charlotte ook tevree. Maar niet te laat gaan slapen daarna, aangezien we zaterdag wel degelijk ook een productieve dag wilden.

Het plan was dus om een beetje uit te slapen, eventuele katers te laten kalmeren, en vervolgens opnieuw lunchpacket maken en in de auto springen richting noorden. Pas rond de middag vertrokken, wegens nogal late uitslapers. Maar das was niet erg, we waren onderweg! Wederom, een en al bochten, maar dit keer hadden wij de troeven en moesten de bergen forfait geven: touristil is een geweldig middel tegen wagenmisselijkheid! Aan iedereen aan te raden! Meer we reden, meer de tijd voorbij ging en verder onze bestemming leek te zijn. De touristische gids zei dat de rotswanden van Porto wel degelijk een vier-sterren bestemming waren, maar nog steeds zagen we niet het nut van onze lange reis. Gelukkig namen we om vier uur de wijze beslissing om toch vol te houden en door te rijden tot in Porto, om hopelijk voor zonsondergang de rotswanden te aanschouwen. En inderdaad, bij aankomst was de zon stilletjes aan aan het zakken. Maar het uitzicht was prachtig! Ongelooflijk, adembenemend. De foto’s spreken voor zich. Een hemel gevuld met pastelkleurige wolken. Pastelkleuren die na een tijdje overgingen in een hevig rood en paars. Enfin, moeilijk te beschrijven, vandaar dat ik jullie hierbij doorverwijs naar de foto’s. Een van de mooiste zonsondergangen die ik ook had gezien! En Maud, Sven en Mark kunnen daar denk ik alleen maar mee akkoord gaan!

De terugweg ging vlotter, in één keer naar huis in twee uur, in het donker weliswaar. Die laatste avond hebben we dan afgesloten met een flesje fake-champagne aan de kant van de zee. Balans: iedereen helemaal onder de indruk van het landschap van de voorbije twee dagen, niemand veel zin om terug naar huis te keren om maandag terug in de les te zitten. Wat mij doet beseffen dat ik het hier wel degelijk niet zo slecht heb 🙂

Zondagochtend afscheid.