Bezoek mama, papa en Amelie!

En na het bezoek van Anouk kwamen de papi en de mami en Amelie aan! Zij hadden de tgv naar Parijs genomen en dan het vliegtuig naar Ajaccio. Op maandag waren ze dan hier. Ik had natuurlijk een week vrijaf genomen om met hen het eiland te kunnen ontdekken! De eerste bestemming op dinsdag was Bonifacio, een klein stadje helemaal in het Zuiden van Corsica dat op de rotsen boven het water bengelde. Aan de overkant zag je dan ook de kusten van Sardinië. Prachtig prachtig prachtig, er zijn bijna geen woorden voor hoe mooi dat niet was! En in de combinatie met het mooie weer was het bijna perfect. Daarna zijn we doorgereden naar een bijna exotisch strand, aangeraden door de reisgids van de bibliotheek van Edegem! S’avonds zijn we doorgereden naar Porto Veccio om te eten, omdat we wisten dat we de dagen erna toch niet meer zo ver zouden rijden. De terugrit was dan ook 2 uur en een half bochten en bergen!

Dag twee zijn we naar een gorge gegaan, veel bos, veel hellingen, mooie natuur, leuk gepiknikt!

Donderdag was ook een heel mooie dag. ‘S morgens zijn we vetrokken naar piana, een touristische attractie om zijn calanques oftewel indrukwekkende rotswanden langs de weg! Prachtig! Daarna doorgereden tot in Porto, een klein gezellig maar ook heel touristisch dorpje in een andere baai ten noorden van ajaccio. Daar hebben we dan gepiknikt en de boot genomen om het natuurreservaat van scandola te verkennen! Eerst kwamen we aan Girolata, een dorpje dat enkel per boot of te voet te bereiken is! Vroeger woonden er zo’n 200 mensen permanent, nu nog maar tien, maar er komen wel zo’n 1000 à 2000 touristen per dag op bezoek! Heel pittoresk en heel afgelegen.

Daarna zijn we langs de rotsen van het natuurreservaat gevaren. Het avondlicht gaf hun prachtige oranje kleur en schaduwen goed weer tegenover het azuurblauwe water! Hoogtepunt van die boottocht was voor mij en Amelie de moment waarop er twee dolfijnen naast ons kwamen zwemmen!! Spijtig genoeg te snel om er een foto van te kunnen trekken, maar de herinnering blifjt vast en zeker!

Dag vier zijn we gewoon in Ajaccio gebleven om een beetje te winkelen en van het strand te kunnen genieten! We zijn ook tot aan de îles de sainguinaires gereden tegen de avond en hebben daarna in een lekker maar prijzig visrestaurantje langs het water gegeten! Toen beseften we ook dat het misschien niet zo evident zou worden om naar huis te gaan, aangezien de vulkanische as van de eyafjallakoll in belgische richting werd geblazen! Maar dat was allemaal nog af te wachten natuurlijk!

Zaterdag hebben we er dan nog een laatste dag natuur van gemaakt, en zijn we naar een bosachtig gebied en de hoogste berg van Corsica gereden, één van bijna 3000 meter niet? Van 20°C aan de kust gedaald tot nog slechts 4°C in enkel een half uur!! Pff, daar was charlotte met haar dunne trui natuurlijk niet op voorzien, maar goed, met een feloranje k-way van de papa zou het wel lukken. Niet echt een kleur om me mee in de bosjes te kunnen verstoppen en stiekem een plasje te doen, maar bon 🙂 Na de top van de berg hebben we watervallen ontdekt in het midden van het bos. Ook heel mooi!

Zondag begon de galère, of de chaos, stress en paniek 🙂 Dan vertel ik nu het verhaal van mama, papa en amelie die gestrand bleken op dit mooie eiland!
Aangezien de vliegtuigmaatschappij waarmee ze zouden vliegen nog niet had gezegd of de vluchten nu geannuleerd waren of niet, konden ze nog geen ticketten kopen voor de boot. Het plan was namelijk, als we niet via de lucht kunnen, dat gaan we maar over het land. Natuurlijk waren er geen zekerheden omdat de treinen ook nog eens aan het staken waren op het Franse vasteland! Mama houdt ook niet zo van de boot, maakt haar meteen misselijk.
Maar bon, zondagochtend begon de hele miserie. De ferries hebben nog nooit zo vol gezeten, en dus waren er ongelukkig geen cabines meer over om te slapen. Mama al een beetje in paniek, aangezien de dame van het loket ook helemaal niet vriendelijk was! Mama vroeg of ze dat tenminste ergens in een zetel konden zitten op de boot, waarop de vrouw zei dat die kans wel heel klein was. PFF veel stress en gezucht dus, want wie wil nu de nacht al zittend op de grond doorbrengen. Goed en wel, ticket voor de boot gekocht, die zou dan vertrekken om negen uur s’avonds.
Wat hen dan naar Marseille zou brengen, wat nog niet eens garandeerde of ze wel een tgv ticket naar brussel zouden hebben. Gelukkig keek mama net voor het vertrek nog even op het internet, er waren nog plaatsen, maar wel voor de mooie totaalsom van 500 euro! Pff jezus maria jozef, toch konden we dat niet weigeren. Want papa en mama zouden eigenlijk al vandaag moeten zijn terug beginnen werken, en amelie verliest wel degelijk een dag school!
Eens in de bootterminal zei ik dan aan mama waar ze moest gaan aanschuiven voor op de boot te stappen. Twee uur op voorhand zat de hele terminal al vol mensen, mensen die waarschijnlijk ook geen zetel of cabine hadden om te slapen. Doordat ik aan mama zei om aan die deur te staan, werd er plots ineens een hele rij achter ons gevormd, mensen die doorhadden dat je langs daar naar buiten moest om op de boot te stappen. Dan twee uur miserie van wachten en duwen en gestresseerde mensen die probeerden voor te steken. Uiteindelijk is iedereen gewoon al door de deur gegaan eens de boot er was, terwijl dat eigenlijk nog niet mocht, om dan ook buiten net voor boot ook al een rij te vormen.
Goed en wel, de boot komt aan, papa, mama en amelie zijn gelukkig bij de eerste twintig om op de stappen en kunnen drie stoelen veroveren op de boot. Maar tjah nog steeds niet ideaal om te slapen.
Vreemd was dat af en toe er een groepje mensen werd meegenomen naar een andere ruimte, dus mama ging op ontdekking waar die precies allemaal naartoe gingen. De meneer van de balie zegt, “nee mevrouw er zijn geen stoelen meer vrij”. Zegt mama, “ja maar zijn er dan nog cabines vrij?”, “Ah ja, cabines die zijn er nog”. ???? Wat ???? Dus ja, mama direct een cabine voorzien en iedereen uiteindelijk nog confortabel op een bed kunnen gaan liggen. Roept diezelfde meneer na een halfuur om dat er nog cabines zijn, stormt natuurlijk al het voetvolk in één keer naar de balie om toch nog een cabine te krijgen. PFFF wat een slechte organisatie!
Nu zitten mama en papa en amelie in marseille te wachten op de trein, om pas om zes uur vanavond aan te komen, om dat nog de metro te moeten pakken in brussel naar de geparkeerde auto om dan nog helemaal naar edegem te rijden!!
HALELUJA
Wat een heel leuke reis is geweest is bij deze een beetje uitgedraaid in een nachtmerrie, en dat allemaal door die vulkaan helemaal ginder in ijsland!! Maar goed, nu zijn ze goed en wel aangekomen na een lange vermoeiende reis en hebben hopelijk ook goede herinneringen aan deze mooie reis!

Bezoek Anouk!

Zo zo, heel wat bezoek achter de rug nu! Vriendin Anouk uit Gent is mij twee weken geleden zo’n vijf dagen komen bezoeken. Samen hebben we super leuk dingen gedaan! Vooral hier rond Ajaccio natuurlijk want we hadden geen auto om ons op het eiland te verplaatsen. Aangezien ons Anouk nogal een sportieveke is, moest ik mijn programma vol sport, spel en feestjes steken!

Eerste dag moest ik nog werken in de namiddag, dus heb ik Anouk wijselijk aangeraden om goed van de zon te gaan genieten op het strand hier in het stadscentrum. S’avonds heb ik haar voorgesteld aan de vriendinnen hier! Toch niet te laat gaan slapen, aangezien ze vroeg had moeten opstaan om hier te geraken.

Tweede dag zijn we dan ook met de fiets helemaal naar de îles de sanguinaires gefietst (een uur fiesten ofzoiets?), en daarna hebben we een wandeling achter de baai gedaan tot aan capo di feno (twee uur wandelen ofzo?). Het weer was niet geweldig, maar dat was eigenlijk goed, anders is er te veel risico op zweten en uitdrogen tijdens de wandeling 🙂 S’avonds dan ook een feestje gaan bouwen in een salsabar! Jezus, ik kan echt geen salsa meer dansen!

De derde dag was een beetje gefaald, aangezien we gingen paardrijden en het bleek dat dit paardrijden eignelijk afgelast was. Spijtig, vooral voor de moeite omdat we helemaal naar daar waar gegaan. Dan maar wat gaan winkelen en wat napoleon cultuur gaan ondergaan. S’avonds een feestje gaan bouwen in zing, één van de weinige cafés in ajaccio waar ook effectief word gedanst!

Zaterdag zijn we terug de sportieve toer opgegaan en zijn we aan de chemin des crêtes begonnen, een wandeling die ik nu na al die keren ondertussen uit mijn broekzak ken! Zelfs Anouk vond hem vermoeiend! Waauw, twas ook wel heel warm onderweg. Op het einde zijn we dan op een heel mooi strand opgekomen waar twee andere engelse vriendinnen ons opwachtten. En uiteraard…ook s’avonds nog eens een feestje gebouwd, hoe kan het ook anders, maar deze keer niet te laat. Eens aangekomen rond drie uur s’nachts bleek dat ik mijn sleutel was vergeten. Ik zei tegen Anouk niet te panikeren, gewoon te blijven zitten, en ik zou terug naar het centrum fietsen om te sleutel aan kotgenote Natalia te vragen. Nog geen twee minuten vertrokken of Anouk belt mij om te zeggen dat er flikken zijn gestopt om haar te zeggen dat het toch wel echt geen doening was om om drie uur s’nachts als jong meisje met een rokje alleen op een drempel in een smalle straat te zitten. Anouk zei me dat ik direct moest komen en dat de flikken hadden gezegd dat als ik de sleutel niet vond, we de nacht dan maar in het commisariaat moesten doorbrengen!! Euh wat??? Daar had ik toch wel even geen zin in. Ik zeg tegen Anouk dat ik er binnen tien min zou aankomen en dat ze vooral niet met die flikken moest meegaan. Eens terug thuis aangekomen ziek ik arme anouk in een hoekje zitten met daarrond drie beren van flikken en drie andere kerels die in mijn zelfde gebouw woonden. HAHAHA, dat allemaal omdat mijn straat zogezegd onveilig zou zijn 🙂 Wat ze dus totaal niet is!!

Om de avond dan af te sluiten moesten we ons eerst nog bevrijden van een drie centimeter dikke kakkerlak!PFIEUW

Goed goed, zondag terug naar huis…bedankt voor alles Anouk!

La chasse des oursins

Lieve lezers,

Eerst en vooral mijn excuses voor mijn lange afwezigheid. Ik heb dan ook een koude, natte, donkere en weinig interessante winter achter de rug. 21 Maart, het begin van de lente, brengt dan ook veel voorspoed en hopelijk zon. Er staat veel op het programma voor de lente: bezoek van een vriend Mark, bezoek van een vriendin Anouk, bezoek van ouders en lieve zus! Daar komen dus allemaal foto’s en vertelsels over op het internet de komende weken.

Maar nu vertel ik jullie over mijn superfijne weekend! Omdat precies op donderdag 18 maar Maria Magdalena, alias de mama van jezus, Ajaccio enkele eeuwen geleden bevrijdde van de pest, en aangezien haar man, alias josef, alias de vader van jezus, besliste om dan maar vrijdag 19 maart als zijn dag op te eisen, kreeg charlotte dus twee volle dagen vrij af! Met het weekend erbij nodigde dit dus natuurlijk uit tot een excursie!

Allemaal goed en wel, plannen worden gemaakt, vriendinnen worden gecontacteerd, agenda’s worden bij elkaar gegooid. Blijkt dat niet iedereen vrijdag vrij af heeft. Allen samen dus donderdag op excursie naar Corte (universiteitsstad in het midden van het eiland, en enkel Charlotte die dapper doorreist naar de andere kant van het eiland naar Bastia!)
Eens aangekomen in Corte besloten we, ik, shani van belgische afkomst, valentina uit sardinië en David 100% Corse, de natuur in te trekken!
We wandelden door een prachtige groene vallei, die mij verdacht veel aan die van platvoet en zijn vriendjes deed denken! We zagen een kabbelend bergriviertje en vooral veel hellingen en afdalingen! s’avonds zijn we dan een feestje gaan bouwen met de studenten van corte. Gezellige avond!

’s morgens ben ik dan alleen doorgereisd naar bastia, niet wetende hoe lang ik daar precies zou blijven. Gelukkige bestaat er een site zoals couchsurfing, een site op het internet waarop mensen voorstellen om, in plaats van in een hotel, bij hen te blijven logeren en met hun vrienden kennis te maken! Dat heb ik dan ook gedaan! Ik heb zowat alle taalassistenten uit bastia leren kennen, en heb drie nachten bij een amerikaans meisje genaamd julie mogen logeren! Een enorme groot appartement, ik had zelfs mijn eigen kamer en heb een bad kunnen nemen halelujah!!
Zondag besloot de groep een excursie te doen naar Saint-Florent, de andere kant van de cape corse. Prachtig stukje natuur, zoals er wel meerdere zijn in corsica! Een van de mannen had zelfs het idee om zijn zeilboot mee te nemen om dat daar wat in de baai mee te gaan rondvaren! Spannend maar geweldig idee natuurlijk!
Ik was verantwoordelijk voor het goed functioneren van het kleine zeil van de boot, en heb een waaier van kapiteinstermen bijgeleerd! De wind in de zeilen was af en toe wel angstaanjangend en één keer kantelde de boot net niet om! Haha, maar gelukkig was de kapitein heel ervaren en zijn we veilig aan een strandje aankomen.

Eens aangekomen, kwam de rest van de groep die te voet was gekomen erbij zitten. Kampvuurtje maken en picnic gereed maken voor het middageten! Op het hoofdmenu: zeeegels? Vertaal je dat zo? “oursins” in het frans in ieder geval. Beestjes die behalve stekels maar één opening hebben, een opening die dan ineens als mond, aars, oog, geslacht en weet ik veel nog wat dient! Ieuw; en dat zou dan een dure delicatesse moeten zijn? Binnenin zitten er dan oranje slijmpjes, de geslachtsorganen als ik het goed heb begrepen, die je dan hmmm moet opeten met brood en boter! Eerst moeten ze natuurlijk wel gevangen worden, hmmm, daarbij ben ik braafjes aan de kant blijven staan om foto’s te trekken van de robisnon crusoes die het ijskoude water in gingen op jacht naar groene en rode zeeegels!
Ik heb er twee gegeten!! dat is toch flink van mij? Tis nogal slijmerig en zout, maar de smaak valt mee. De foto’s spreken voor zich… Veel plezier!

Bezoek Sven, Maud en Mark

Trouwe lezers,

Al weer is het de moeite om hier een bericht te posten, het leven wordt hier steeds interessanter en dat wil ik natuurlijk met jullie delen! Dit weekend kreeg ik hoogbezoek uit België, drie vrienden Maud, Sven en Mark namen speciaal voor mij het vliegtuig naar dit île de beauté. Eens aangekomen kregen ze de sleutels van hun gloednieuwe peugeot om vervolgens de route van Figari (het zuiden van Corsica) naar Ajaccio (Westen van Corsica) af te leggen. Natuurlijk maakten de bergen het er niet makkelijker op, en ook al namen ze af en toe een zwempauze, na een tijdje was iedereen zo misselijk als een hond. Ocharme toch. Na een lange rit van drie uur kwamen ze rond zeven aan in Ajaccio. Ik doooodgelukkig natuurlijk, helemaal overdonderd door het weerzien van mijn trouwe vrienden! Daarom wilde ik al gauw een goed bord spaghetti voor hen maken om hen weer op krachten te laten komen. De beste remedie tegen wagenziekte is toch wel gewoon iets eten zeker? Eens gegeten, maakten we ons klaar voor een avondwandeling door de stad, die natuurlijk niet langer dan een uur duurde aangezien de gemiddelde wandelaar maar een uur nodig heeft om te hele stad te zien. Op donderdag was er bijna geen kat, en het was ook iets te donker om het prachtige uitzicht fatsoenlijk te aanschouwen, maar bon. Niets anders dan positieve opmerkingen van mijn vrienden. Uiteindelijk dat toch een bar gevonden met wat volk en wat sfeer. Daar ontdekten ze al snel het kostige leven van het eiland, om nog maar te zwijgen van het feit dat je daar dan eigenlijk ook nog eens een fooi bij moet geven. Een heiniken van de tap 2,70 euro, of hoeveel was het? Tjah, ik wil het liever niet toegeven, maar ik ben er al aan gewend aan de prijzen!!

Eerste avond geslaagd, richting studio om te bedjes op te maken en slapen te gaan. Niets dan tevredenheid!

De volgende ochtend moest ik er even tussenuit glippen om een presentatie te geven in een school. Toen ik terug kwam op de middag stonden mijn drie vrienden al (bijna) helemaal klaar met wandelschoenen, lunchpacket en trekkersrugzak. Want JA, naar Corsica komen een geen flinke wandeling willen doen, dat kan natuurlijk niet. Het was ook wel een zeer prachtige dag, ik schat ongeveer 22 graden in het midden van november! Waar blijven ze dat toch van halen, dat mooie weer! Ons doel: chemin des crêtes, de wandeling die ik al eens gedaan had met dat Zweedse meisjes een maand geleden. Dankzij mijn oriëntatiekunsten kwamen we uiteindelijk aan aan het punt van vertrek. Hup en weg waren we. Stijgen, dalen, zweten, genieten van het uitzicht, praten, lachen, dalen, stijgen, vallen, doorlopen, verstoppertje spelen, en nog veel meer. En dat zo’n drie uur lang! Wederom een prachtig uitzicht op de baai van Ajaccio en vervolgens ook op les îles sanguinères. Eens aangekomen was het ongeveer 4 uur s’avonds. Er was dus nog net een laatste straaltje zon om een plonsje te nemen in de zee. Aan het einde van de wandeling was er een tamelijk verlaten strand. Dappere Maud, Sven en Mark waagden zich dan ook in het ijskoude water, ik had het tamelijk goed op het strand en voelde niet persee de nood om hen te vergezellen 🙂 Als bijdrage trok ik dan maar gewoon heel veel foto’s van het hele spectakel (schrijf je dat zo?).

Vrijdagavond heb ik dan iedereen bij mij thuis uitgenodigd die ik ken! Dat waren zo’n elf mensen denk ik! Heel gezellig! Maar we zijn maar anderhalf uur op onze kleine studio gebleven, zo niet was er iets te veel lawaai voor de buren natuurlijk.

Daarna dus met z’n allen richting centrum. Karim, marokkaanse vriend, drumde die avond in een café in het centrum. Optreden van de funk/soul groep jack ’n soul. Heel leuke muziek, het was eens iets anders dan steeds die corsicaanse ballades in de andere cafés. Iedereen tevree, Charlotte ook tevree. Maar niet te laat gaan slapen daarna, aangezien we zaterdag wel degelijk ook een productieve dag wilden.

Het plan was dus om een beetje uit te slapen, eventuele katers te laten kalmeren, en vervolgens opnieuw lunchpacket maken en in de auto springen richting noorden. Pas rond de middag vertrokken, wegens nogal late uitslapers. Maar das was niet erg, we waren onderweg! Wederom, een en al bochten, maar dit keer hadden wij de troeven en moesten de bergen forfait geven: touristil is een geweldig middel tegen wagenmisselijkheid! Aan iedereen aan te raden! Meer we reden, meer de tijd voorbij ging en verder onze bestemming leek te zijn. De touristische gids zei dat de rotswanden van Porto wel degelijk een vier-sterren bestemming waren, maar nog steeds zagen we niet het nut van onze lange reis. Gelukkig namen we om vier uur de wijze beslissing om toch vol te houden en door te rijden tot in Porto, om hopelijk voor zonsondergang de rotswanden te aanschouwen. En inderdaad, bij aankomst was de zon stilletjes aan aan het zakken. Maar het uitzicht was prachtig! Ongelooflijk, adembenemend. De foto’s spreken voor zich. Een hemel gevuld met pastelkleurige wolken. Pastelkleuren die na een tijdje overgingen in een hevig rood en paars. Enfin, moeilijk te beschrijven, vandaar dat ik jullie hierbij doorverwijs naar de foto’s. Een van de mooiste zonsondergangen die ik ook had gezien! En Maud, Sven en Mark kunnen daar denk ik alleen maar mee akkoord gaan!

De terugweg ging vlotter, in één keer naar huis in twee uur, in het donker weliswaar. Die laatste avond hebben we dan afgesloten met een flesje fake-champagne aan de kant van de zee. Balans: iedereen helemaal onder de indruk van het landschap van de voorbije twee dagen, niemand veel zin om terug naar huis te keren om maandag terug in de les te zitten. Wat mij doet beseffen dat ik het hier wel degelijk niet zo slecht heb 🙂

Zondagochtend afscheid.

De val van de Berlijnse muur / La caida del muro de Berlin

Na het lezen van de blog van een andere evs-ster bedacht ik mij wijselijk dat het tijd werd om wat meer informatie te geven over wat ik hier in godsnaam elke dag uitsteek op kantoor. Aangezien het precies twintig jaar en één dag geleden is sinds de val van de muur van Berlijn, en aangezien we wel degelijk in een bureau werken dat informatie geeft over Europa en tenslotte aangezien ik blijkelijk ook de enige ben die hier een degelijk woordje Engels klapt, heeft met mij gevraagd om in het thema van de muur een presentatie voor te bereiden. Die presentatie zou ik dan met mijn Poolse collega in verschillende klassen gaan geven. Wat het Engels betreft, heeft Sandrine (mijn baas en coordinatrice) mij vriendelijk gevraagd om een ellenlange in zwart wit gekleurde film over de bouw en de val van de Berlijnse muur te vertalen. Deze zouden we dan achteraf in de klas laten zien. Enthousiast als ik altijd ben, ging ik deze uitdaging graag aan! Niet evident bleek zo, aangezien het wel degelijk 50 minuten zijn en mijn Frans misschien toch niet zo perfect is als ik dacht dat het was (nee dat dacht ik dus niet).

De vertaling zelf heeft denk ik wel een volle twee weken gekost. Ik zeg twee weken, maar uiteraard tel ik daar de lange facebook pauzes en hotmail pauzes bij, en natuurlijk ook de echte lunchpauzes. Goed en wel, eens vertaald en achteraf ook verbeterd door mijn baas, moesten we natuurlijk een manier vinden om die vertaling ook effectief op de film te zetten. Anders waren al mijn tranen, zweet en bloed voor niets geweest. Computertechnisch als ik ben aangelegd, en anderen kunnen dat bevestigen, zocht ik eerst naar een programma om ondertitelingen te plaatsen. Plan A viel in het water, en ging ik dan maar over naar plan B…het opnemen van mijn stem over de originele Engelse stem! Amai, had ik dat even onderschat. Eerst een programma gedownload op het internet waar ik noch blazen of toeten van kende, dan elke paragraaf op een zo natuurlijk mogelijke wijze afgelezen. Uiteraard kwam de deadline (gisteren) steeds dichterbij, waardoor mijn manier van aflezen al lang niet meer zo natuurlijk was. Maar bon, aangezien ik maar moest riemen met de roeien die ik had (hoe lang ga ik deze humor volhouden?), vond ik dat de anderen maar tevree moesten zijn met het resultaat.

Ruim op voorhand kwamen we aan op de school, dit was een lagere school. Een Belg denkt dan, ahja we zijn hier goed vroeg zodat we alles op tijd kunnen installeren, het geluid kunnen testen, enzovoort zodat er zeker geen stress is en geen genante situaties moest de film niet lukken. Een Cors denkt dan, oh ik kom lekker vroeg aan zodat ik nog een praatje kan slaan met alle mama’s van alle kinderen. DUS JA, stress, en JA, de film werkte natuurlijk niet meteen, en JA de leerkracht kwam uiteindelijk vriendelijk zeggen ‘wij zijn klaar he’. JA jullie zijn, klaar, NEE ik heb de tijd niet gehad om het hier allemaal vlotjes te toveren. MAAR bon, er was beeld en er was geluid. Twee nadelen, het beeld was ontzettend saai voor kinderen van 10 jaar, en het geluid trok mooi gezegd op geen kl*. Na al mijn optimisme van de laatste weken, bleek het uiteindelijk toch niet zo evident om een film te dubben. De stem van de Engelsman klonk praktisch even luid als mijn eigen stem, terwijl bovendien de bas ook veel te hoog stond. Resultaat: een kakafonie van geluiden waar niemand meer dan tien minuten naar kon luisteren, en zeker geen onrustige tieners. Een laatste keer en dan zwijg ik erover, een geluid dat nog eventueel had kunnen worden gered moest ik de tijd ervoor hebben gehad om het rustig te bekijken en het geluid wat te mixen. Maar deze wereld bestaat enkel uit vredige en rustgevende gevoelens, alles is in harmonie en Charlotte is dan ook helemaal zen met de fauna en de flora van het bestaan.

Om de situatie te redden, ging Charlotte over naar plan C. Poolse kotgenote bleef (zoals gewoonlijk) een beetje wijselijk op de achtergrond. Ik daarentegen zette me voor alle 50 kinderen en begon de film van a tot z uit te leggen. Kinderen van 10 jaar zijn ontzettend nieuwschierig! Dat is een leuk gevoel, want dat zorgt altijd voor interessante vragen achteraf. En nee ik ben geen Duitse, maar ja, ik heb een grappig accent in het Frans, gaf ik als antwoord op één van de vragen. Nadat de kinderen ook effectief hadden begrepen wat er in Berlijn was gebeurd, waren ze ook effectief diep onder de indruk. Een meisje kwam achteraf op de speelplaats naar mij en zei in al haar schattigheid “ja mevrouw, de film was een beetje als een wiegje om bij in ’t slaap te vallen, maar dank u om ons zo veel bij te leren!” Dat maakte misschien al het werk van de voorbije weken in twee zinnen goed!! Achteraf aten we het vieruurtje, de mama’s van de kinderen hadden allemaal typische taarten en koekjes meegegeven. Wat een festijn! Het laatste uur vertelden we dan een verhaal over een Duitse familie wiens zoon had proberen te vluchten. Pure fictie, maar de kinderen waren ook nu weer onder de indruk. Natalia vertelde over een tunnel dat ze hadden gegraven om naar de andere kant te vluchten. Best interessant!

De volgende presentatie is donderdag en vrijdag, maar dan voor kinderen vanaf zestien jaar. En ok, dat geraak ik er niet meer mee weg, niet met een film waarvan het geluid op niet veel trek, en nog minder met een verhaaltje vanuit het perspectief van een kind. Ander plan is dus een powerpoint met kei harde feiten over de Berlijnse muur, over het aantal vluchtpogingen en het aantal doden. Dat moet wel verteerbaar zijn?

———————————————————————————————

Después de haber leido el blog de otra voluntaria, me di cuenta que deberia dar un poco mas de explicacion sobre lo que hago aqui cada dia en la oficina. Puesto que hace exactamente veinte años y un dia que se cayo el muro de Berlin, puesto que es un hecho que trabajo en una oficina que da informacion sobre Europa, y finalmente puesto que soy la unica que habla mas o menos inglés, me preguntaron de preparar una presentacion sobre el tema del muro. Con mi compañera de trabajo/piso daré esa presentacion entonces a diferentes alumnos. En cuanto al inglés, mi jefa me dio la tarea de traducir una pelicula (largisima y en blanco y negro) del inglés al francés. Claro que siempro digo si, cuando me preguntan estos tipos de cosas. Pero resulto bastante dificil, y resulto que mi francés al final no es tan perfecto que me lo imaginé.

Me tomo dos semanas enteras para traducir todo eso. Digo, dos semanas, pero obviamente las largas pausas en facebook y hotmail incluidas, y obviamente las pausas reales del medio dia. Una vez traducida y corregida para mi jefa, tenia que encontrar una solucion para poner mi traduccion en la pelicula misma. Si no, todo mi esfuerzo hubiera sido en vano. Ya que soy un as en ordenadores, empezé a buscar un programa para poner los sutitulos en los imagenes. Este plan A fallecio, entonces tenia que pasar al plan B… grabar mi voz para reemplazar la voz original. Dios mio, que trabajo! Bajé un programa del internet para grabar mi voz, un programa que no conoci para nada. Después intenté de leer el texto de una manera natural, lo que es bastante imposible porque la voz original va muy rapido. Pero bueno, ya que no podia hacer mas que eso, pensé que la gente no tenia otra opcion que estar contenta con el resultado.

Llegamos bien temprano en la escuela, era una escuela primaria. Una Belga piensa entonces, ah qué bien, tenemos todo el tiempo para instalar todo, para verificar si el sonido funciona, para que no haya estrés ni una situacion incomoda si no funcionara la peli. Un Corso piensa entonces, ah qué bien, asi tengo todo el tiempo para hablar con todas las mamas de todos los niños. Entonces SI habia estrés, SI la pelicula no funciono directamente e SI el profesor nos acerco para decirnos amablemente « nosotros estamos todos listos he ». et SI vosotros estais listos, y NO, no tuve el tiempo para hacer mi magia. Pero bueno, habia sonido y habia imagen. Primeramente los imagenes eran demasadio aburridos para niños de diez años, y luego el sonido no era de la mejor calidad, para no decir que era malisimo. Después de todo mi optimismo de las ultimas semanas, me di cuenta que al fin de cuentas doblar una pelicula no es tan evidente. La voz original estaba casi a la misma altura que mi propia voz, y el bajo sobrepaso también. Una ultima vez, podia haber evitado todo eso si simplemente hubiera tenido un poco mas tiempo antes. Pero este mundo solamente consiste de emociones pacificas y tranquilas, y todo esta en armonia. Y Charlotte esta completamente zen con la fauna y la flora de la existencia.

Para salvar la situacion, Charlotte paso al plan C. Me puse en frente de todos los cincuenta alumnos y empecé a explicar toda la peli de A a Z. Niños de diez años son extremamente curiosos! Me preguntaron mil cosas y estaban muy interesados. Una de mis respuestas era, NO, no soy alemana, y SI tengo un acento divertido en francés. Al final todos entendieron lo que paso realmente en Berlin. Al final una chica me acerco para decir: « si señora, la pelicula era un poco como una cuna, pero gracias para enseñarnos tantas cosas! » Oh, eso compenso todo el trabajo de las dos semanas! Al final comimos unos pasteles preparados para las mamas de los niños. Terminamos con una historia ficticia sobre una familia alemana cuya hijo queria escaparse perforando un tunel, la contribucion de Natalia. Muy interesante!

Y jueves y domingo tengo alumnos que tienen 16 años, entonces tendré que arreglar el sonido de la pelicula otra vez y dar una presentacion powerpoint con los hechos desnudos de Berlin: los muertos, las crueldades, etc. Eso tiene que interesarles, no?

Les îles sanguinères

Este domingo visité las islas ‘sanguinères’ con Sarah, una chica de suecia. Perdimos el autobus de las diez de la mañana, entonces caminamos un poco en el mercado donde mi compré unas botas muy bonitas de segunda mano. Sarah compro unos zapatos y una chaqueta para su hija de 1 año!

Una vez en camino a las islas, vimos que el dia iba a ser muy bonita otra vez, como el dia anterior. Llegamos y visitamos la torre ‘la parata’, una de las muchas torres que rodean Corcega. Después caminamos como dos horas en las montañas, para llegar a una playa muy bonita. Pequeño detalle, todos estaban desnudos en la playa! Nosotros buscamos un lugar donde habia gente vestido 🙂 y disfrutamos del buen tiempo y del mar como siempre, qué mas podemos hacer aqui??

———————————————————————————————————————–

Deze zondag ben ik de naar ‘les îles sanguinères’ geweest met Sarah, een meisje uit zweden. We hebben de bus van tien uur s’ochtends gemist, en zijn dan maar op de plaatselijke rommelmarkt wat gaan rondsnuffelen. Ik heb me daar een paar zwarte botten aangeschaft van een oud vrouwtje die beweerde dat ze wel degelijk 400 euro hadden gekost in de winkel en dat ik ze nergens anders met een dubbele laag leer zou vinden! Sarah kocht een paar schoentjes maat 19 en een jasje voor haar dochtertje dat de dag erna één jaar zou worden.

Eens onderweg beseften we dat het een even mooie dag zou worden als de dag ervoor, prachtig weer! We bezochten de toren ‘la parata’, een van de vele torens die heel Corsica omringen. Daarna wandelden we zo’n twee uur lang door de bergen om uiteindelijk aan een mooie strand te komen. Klein detail, het waren wel allemaal nudisten! We zochten dan maar een plekje waar er toch een paar geklede mensen zaten en genoten heel de namiddag van zon zee strand, wat meer kunnen we hier anders doen?

Un dia de playa / Een dag op het strand

Hoy nos fuimos a la playa! Era un dia muy muy bonito! 24 grados al final de octubre! Era increible, mucho calor, mucho sol, la playa.  Me fui mas tarde porque la noche anterior salimos hasta las cinco de la mañana. Por fin encontré algunas chicas muy simpaticas, evidamente no de Corcega, porque la gente de Corcega es muy cerrada y no le gustan los extranjeros. Por fin encontré amigas! Una de Malaga, Diana, otra de Canada, Julie, otra de Inglaterra (olvidé su nombre), un chico de marruecos, Karim, las dos americanas que ya conoci antes, Esther y Kate y finalmente mi compañera de trabajo de Polonia Natalia! Mucha gente y todo muy simpaticos. Me sorprende mucho, pero por primera vez me senti muy bien aqui!! Estoy super feliz con las chicas que encontré! Nos quedamos en la casa de las americanas, hablamos un poco, bebemos un poco, bailamos un poco. Después nos fuimos al ‘bar des sports’ para bailar en musica francesa toda la noche! Concluimos la noche en la discoteca que se llama la pacha, donde no habia nadie. Nos quedamos hasta las 5 de mañana!

Entonces, hoy, el dia siguiente, nos fuimos a la playa! Encontramos un amigo que llamamos Bruno. Tiene cuatro patas y el piel marron. Le gusta buscar las piedras que tiramos en el mar. Lo malo es que no tenia jefe : s Entonces les dimos un poco de agua y un poco de pan para que se sintiera mejor. Ahora vive en playa. El pobrecito. Jugamos un poco, bailamos en la playa un poco, tomamos el sol y ahora estoy aqui en la oficina para contarles mi dia bonita. Las fotos lo dicen todo!

-+———————————————–

Vandaag zijn we naar het strand gegaan. Het was echt een prachtige dag! 24 graden op het eind van oktobter!! Echt ongelooflijke, veel warmte, veel zon, veel strand. Ik ben wat later gegaan omdat ik gisteren nogal laat ben uitgeweest, tot vijf uur ’s ochtends beter gezegd! Ik heb namelijk eindelijk meisjes gevonden om mee weg te gaan; natuurlijk niet van hier, want de corsicanen hebben niet echt de open europese mentaliteit en hebben daarom nogal schrik van vreemdelingen als ik. 🙂 Maar dus ik heb vrienden gevonden! Een spaans meisje uit Malaga, Diana, een canadese, Julia, een britse, Ray, een marokkaanse jongen, Karim, twee amerikaanse meisjes die ik al eerder kende, Esther en Kate en dan natuurlijk mijn poolse kotgenote Natalia. Veel mensen en heel sympatieke mensen ook!! Ik ben voor het eerst echt blij, ik voel me denk ik voor het eerst echt goed hier, dat doet deugd. We zijn eerst in het huis van de amerikaanse meisjes gebleven, beetje gepraat, beetje gedronken, beetje gedanst. Daarna zijn we naar de ‘bar des sports’ geweest om heel de avond op franse muziek uit de bol te gaan. De avond werd afgesloten in een disco genaamd la Pacha, waar er geen kat te bespeuren was. Tot vijf uur in de morgen!!

Dus, vandaag, de dag erna, zijn we naar het strand geweest. We hebben daar een vriend gemaakt die we Bruno hebben genoemd. Hij heeft vier poten en een bruine pels. Hij gaat graag de stenen zoeken die we voor hem in de zee gooien. Het erge is dat hij geen baasje had, dus hebben we de arme jongen wat water en brood gegeven. Een beetje gespeeld, gedanst op het strand, gebruind, en nu ben ik hier weer terug op kantoor om jullie dat hele mooie verhaal uit de doeken te doen! De fotos zeggen alles!

Mijn verjaardag / Mi cumpleaños

Mijn verjaardag was te vergelijken met een tamelijk normale werkdag. Mijn baas heeft mij wel verrast met een kado en wat taartjes, dus dat was natuurlijk heel leuk. s’Avonds was het dus aan mij om het feest te maken door een paar mensen uit te nodigen. Uiteindelijk ben ik er dan toch in geslaagd om een paar mensen te vinden: Natalia (Poolse kotgenote), Natalia (Roemeense die hier frans leert), drie amerikaanse meisjes Esther, Kate en Alex, en dan toch nog drie Franse jongens, waarvan twee van hier en één van het continent.

We hebben wat gedronken op mijn kot en zijn daarna in een bar iets gaan drinken. Op woensdagavond was dat natuurlijk niet zone vette, maar de jongens hebben uiteindelijk toch wel mooi drie extra large champagneflessen getrakteerd! Ik verwijs hierbij naar de foto’s…

Maar ik heb toch niet zo veel zin in 22 jaar.

—————————————–

El dia de mi cumpleaños estuve en la oficina trabajando, entonces no era tan especial. Pero mi jefa me sorpendrio con un regalito y con una torta. En la noche invité a algunas personas en mi piso, gente que conozco desde hace poco tiempo. Mi compañera de piso Natalia de Poloña, tres chicas americanas Ester, Kate y Alex, y también tres chicos de francia, dos de la isla y uno del continente.

Bebimos un poco en el piso y después nos fuimos a un bar al borde del mar. Un miercoles no habia tanta gente claro, pero los chicos me pagaron tres grandes botellas de champagne entonces todo se acabo muy bien!

Aunque no tengo ganas de tener 22 años.

De beklimming van een berg! / La escalada de una montaña!

Beste lezers,

Hier ben ik weer met een zeer spannend verhaal, het vervolg op de reeks ‘Charlotte’s avonturen in Corsica!’. Vandaag doen mijn knieën en mijn spieren enorm veel pijn, en voelt mijn hele lichaam nogal stijfjes aan. Dat heeft een wel zeer specifieke reden, ik heb namelijk gisteren zo’n zeven uur gewandeld! Een berg beklommen!

Het begon allemaal toen mijn lieve baas me vertelde over de mogelijkheid om mij aan te sluiten bij een wandelclub hier in Ajaccio. Gemiddelde leeftijd 40 jaar, maar dat geeft niets, aangezien het me de kans zou geven om eindelijk dit stadje eens te verlaten en het eiland te verkennen! Avontuurlijk als ik ben zei ik natuurlijk meteen ja! De meneer van het bureau zei dat het niveau echt wel zou meevallen en dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

Goed en wel, eerste wandeling was dus gepland voor 11 oktober. Geen mogelijkheid tot uitgaan zaterdagavond, want de afspraak was om half acht ’s morgens aan de parking van de carrefour net buiten de stad. Gelukkig was er een van de leden zo vriendelijk om mij op te pikken om kwart na zeven, zodat we allemaal mooi op tijd konden vertrekken.

Inderdaad, gemiddelde leeftijd 40 jaar (als het niet ouders was), maar iedereen zag er heel vriendelijk uit.

Op weg naar het beginpunt van de wandeling ontdekte ik de ware wegen van Corsica: bochten, bochten en nog eens bochten. Uiteraard, gevoelig als ik ben, werd ik al misselijk vanaf het moment dat de chauffeur het woord misselijkheid nog maar had uitgesproken. Heel genant natuurlijk, als je de mensen in de auto nog maar een kwartier kent. Na een helse autorit van twee uur bochten nemen, stijgen en dalen, veel concentratie, kwamen we uiteindelijk tot het beginpunt van de wandeling, ergens in het noordwesten van Corsica.

Met mijn gloednieuwe wandelschoenen van 30 euro voelde ik mij helemaal klaar om eraan te beginnen! Toen de gids mijn schoenen zag, zei hij spontaan ‘ja voor deze wandeling zal dat wel lukken!’. Pardon, zijn er dan verschillen in wandelschoenen?? Is het zoals automerken ofzo? Even voor de duidelijkheid, ik ben NIET van plan om er andere te kopen 🙂

Eens vertrokken werd het mij al snel duidelijk dat die oudjes een veel betere fysieke conditie hebben dan ik. Wat een tempo! Een tempo dat naar mijn normen duidelijk niet in overeenstemming was met de stijgingsgraad van de berg! Maar bon, met het hart dat uit mijn keel sprong, slaagde ik er toch in niet steeds de laatste van de groep te zijn. We zijn vertrokken op 1790 meter hoogte, en zijn geeindigd op bijna 2500 meter hoogte, als ik goed kan tellen is dat een stijging van meer dan 700 meter! Jezus Maria Jozef.

Het uitzicht maakte natuurlijk alles goed. Een zicht op heel veel bergen, maar ook op de zee? Iemand zei zelfs dat de Franse Alpen zichtbaar waren aan de horizon, maar die heb ik dan toch wel gemist. Daarnaast was het ook leuk om af en toe een verwilderde koe, een wild zwijn of een wilde geit tegen te komen! Het enige wat echt niet te doen was, was de afdaling natuurlijk. Van een pad was al helemaal geen sprake meer, de gids besloot dan maar de rotsen van de oude gletsjer af te dalen. Zeer Zeer pijnlijk voor mij arme knieën, een zeer hoog risico op enkelverstuikingen en erger, maar nog steeds met dezelfde snelheid als de beklimming. Hoe juist daal je zo snel af zonder te verongelukken? Het is me nog steeds een raadsel. Ik ben dan ook wijselijk op mijn eigen ritme afgedaald.

Nu rest de vraag of ik mij zou inschrijven om dit soort wandelingen om de twee weken te doen, daar ga ik eens diep over nadenken! Als ik telkens twee weken heb om te recupereren, dan misschien. Of sterker nog, stel dat het went, dan word ik nog een professioneel!

———————————————————————–

Queridos lectores,

Nota: No tengo acentos en mi teclado, entonces si escribo sin acentos, es por eso, y no porque no conozco la ortografia española 🙂 Gracias.

Aqui estoy otra vez con una historia muy espectacular, la continuacion de la serie « las aventuras de Charlotte en Corcega! ». Hoy me duelen las rodillas y los musculos son muy tensos. Eso tiene una causa muy especifica, es decir que ayer marché durante siete horas! Subi una montaña!

Todo empezo cuando mi jefa me conto sobre una asociacion ubicada aqui en Ajaccio que organiza caminatas en las montañas. La edad media de los miembros es por lo menos 40 años, pero no importa, porque me da la oportunidad de finalmente salir de esta pequeña ciudad y de descubrir la isla. Aventurera como soy, dije directamente si a la propuesta. El señor de la asociacion dijo que el nivel de las caminatas no era tan alto, que no tenia que preocuparme.

Muy bien, la primera caminata estaba planeada para el 11 de octubre. Ni cuestion de salir sabado por la noche, porque la cita era a las 7h30 en el parking de un supermercado afuera de la ciudad. Afortunadamente habia un señor que me vino a buscar a las 7h15, asi que todo llegamos a tiempo para salir hacia las montañas.

Y en efecto, la edad media era 40 años (si no era mas), pero todos parecieron muy amables.

En el camino al punto de partida, descubri los verdaderos caminos de Corcega: curvas, curvas y mas curvas! Y por supuesto, sensible como soy, me mareo en el coche, aun antes de que el chofer pronuncio la palabra ‘marearse’. Me dio mucho corte, puesto que conoci a la gente del coche por apenas 15 minutos. Después de una carrera infernal de dos horas tomando curvas, subiendo y bajando, mucha concentracion para no vomitar en el coche, llegamos por fin al punto de partida de la caminata. Era en el noroeste de Corcega.

Con mis zapatos de andar flamantes de 30 euros estaba totalmente preparada para empezar la caminata! Cuando el guia vio mis zapatos, me dijo « bueno, para esta camitata estos zapatos funcionaran ». Como?? Hay una diferencia entre los diferentes zapatos de andar?? Es como marcas de coches a lo mejor? Para mayor claridad, NO tengo la intencion de comprarme otros!!

Una vez en el camino, me di cuenta que estos viejecitos estaban en mejor forma fisica que yo! Que rapidez! Una rapidez que, de mi opinion, no estaba en proporcion con el angulo de la subida!! Pero bueno, con el corazon palpitando en la garganta, logré sin embargo seguir el ritmo del grupo asi que no siempre era la ultima. Empezamos en una altura de 1790 metros, llegamos al pico que tenia una altura de 2500, si puedo contar bien, eso es una subida de 700 metros! Jesus, Maria, y el papa de Jezus!!!

Claro que la vista de la montaña compenso todo el esfuerzo. Una vista preciosa a muchas montañas, pero también al mar. Alguien también me dijo que era posible de ver los Alpes franceses en el horizonte, pero creo que eso me escapo.También era divertido encontrar a algunas vacas, puercos y cabras salvajes. Lo mas dificil era la bajada! Ya no habia cuestion de un sendero oficial, el guia decidio bajar por las rocas de un glaciar antiguo, y eso con la misma rapidez que la de la subida. Mis pobres rodillas! Mucho riesgo de esguinces de tobillo también. Como es posible bajar las rocas a esa rapidez sin caerse? Sigue siendo un misterio para mi. Por eso tomé la sabia decision de bajar a mi ritmo…

Ahora queda la cuestion si quiero inscibirme para todo el año, es decir hacer una caminata asi cada dos semanas. Si tengo cada vez dos semanas para recuperar, a lo mejor lo hago! A lo mejor me hago una profesional un dia!

Op stap met drie Zweedse Meisjes / En el camino con tres chicas suecas

Dankzij de site http://www.couchsurfing.org, kan je af en toe mensen leren kennen die op doorreis zijn in Corsica of die in Ajaccio wonen. Op die manier heb ik drie ontzettend vriendelijke en leuke Zweedse meisjes leren kennen: Caroline, Frida en Klara. Hoewel het eigenlijk maar voor drie dagen was, heb ik ervan geprofiteerd om mee met hen de streek een beetje te verkennen. De eerste avond zijn we uitgeweest, in hoeverre dat dat mogelijk is hier in Ajaccio. De tweede dag vroeg Klara, de meest avontuurlijke van de drie, om mee een wandeling te gaan maken in de bergen. Alhoewel ze er duizend maal sportiever uit zag dan ik, heb ik toch maar toegezegd, kwestie van de stad eens te verlaten. We hebben ongeveer 10 kilometer gewandeld, zo’n 4 vier uur, in de richting van les îles sanguinaires. Het stijgen en dalen was tamelijk vermoeiend, maar eens je helemaal bovenop de bergen wandelde, werd het pad gemakkelijker en kreeg je een prachtig uitzicht over de hele kustlijn en de drie kleine eilandjes. Ik heb het goed volgehouden, en we hebben onszelf dan ook beloond met een snelle duik in de zee. WANT JAWEL op 4 oktober is het hier nog steeds 25 graden en is het water super aangenaam om in te zwemmen!! Ik voelde me heel tevreden na zo’n stevige wandeling!!

Gracias a la página web http://www.couchsurfing.org, se puede encontrar gente que esté de viaje en Córcega o gente que viva en Ajaccio y que quiera tomar un café. De esa manera encontré tres chicas de suecia que estaban de viaje en Ajaccio: Caroline, Frida y Klara. Aunque era por solamente tres días, aproveché del tiempo para salir de la ciudad un poquito y para descubrir la región. La primera noche salimos en el centro de la ciudad, en la medida de lo posible. El segundo día, Klara, la más aventurera de las tres, me preguntó si tenía ganas de ir a marchar en las montañas. En total marchamos por cuatro horas, unos 10 kilómetros!! La vista era preciosa!! Vista de montañas, naturaleza, mar, playa y mucho más! Estaba bastante cansada al final, pero valió la pena. Como recompensa, nos nadamos en el mar que quedó al final de la ruta. PORQUE también el 5 de octubre, el posible de nadar en el mar aquí, me parece una maravilla!!

Zondag zijn we naar een prachtig strand geweest. De missie was om turkoois water te vinden, maar blijkbaar hangt dat ook van de kleur van de lucht af 🙂 Uiteindelijk zijn we naar een plaatsje gereden genaamd ISOLELLA. Daar vonden we een heel rustig strandje met tamelijk turkoois water, heel rustige golven, kristalhelder water en mooie rotsen. Sommige mensen die daar woonden konden gewoon vanuit hun achtertuin in de zee springen! Echt super mooi. Spijtig genoeg zijn de Zweedse meisjes nu al terug vertrokken naar Zuid-Frankrijk, ik heb er in ieder geval een ontzettend leuk weekend aan overgehouden! Nu staat er opnieuw een werkweek voor de deur!

Domingo nos fuimos a una playa super bonita. Queríamos encontrar una playa que tenga el mar del color turquesa, pero aparentamente también depende del color del cielo 🙂 Al final nos fuimor a un lugar que se llama ISOLELLA, donde encontramos una playa tranquila con el agua bastante de color turquesa. Las olas muy tranquilas, el aqua muy claro, algunas rocas muy bonitas! Algunos habitantes del pueblito podían salter en el mar desde su jardín!! En serio, todo precioso. Es una pena que las chicas suecas ahora ya se hayan ido al Sur de Francia, pero pasé un fin de semana muy agradable. Ahora empieza otra semana en la oficina!